Wat een natuurwonderen

Hup de volgende ochtend door naar Bryce, we hadden daar zulke goede verhalen over gehoord, dus de verwachtingen waar zeer hoog. Eerst met de camper door het gebergte van Zion heen, dat moest namelijk een hele mooie route zijn en dat klopt, wauw wat een uitzichten weer. Met allemaal kronkelweggetjes hup naar de andere kant, dus we moesten door een tunnel heen. Bij de tunnel aangekomen, moesten we stoppen, we hadden nog zoiets van waarom nou zeg, laat ons nou lekker doorrijden. Maar er ging al snel een lampje branden, want voordat we het Zion National Park inreden, moesten we 15 dollar betalen. We vonden dit al zo raar, omdat we een pas hadden voor alle parken, maar ja zal vast wel goed zijn he. Eenmaal voor de tunnel, dachten we opeens, zou het een tol zijn, om het verkeer stil te leggen om de tunnel vrij te houden, omdat de camper te breed is. En ja hoor, na even te hebben gewacht werd het sein gegeven en werd er gezegd, in het midden rijden hoor en gaan. Nou inderdaad de tunnel was vrij smal en niet geschikt om naast er elkaar te rijden, dus wel fijn dat ze dan alles voor je afsluiten haha! Al verder rijdend naar Bryce toe, werden die verwachtingen over Bryce totaal niet waar gemaakt, want het leek wel of we gewoon in het boerenland van Nederland reden en het weer werd er ook niet beter op. Af en toe een regenbui erbij, maakte het ook niet echt beter. Maar goed eenmaal op de campground in Bryce aangekomen, hadden we nog steeds niks gezien wat aan onze verwachtingen voldeed. Waar waren nou die speciale rotsen, die je overal op de plaatjes zag. Het enige wat wij zagen, waren bossen en geen rode steen rotsen.
Toch de omgeving maar gaan verkennen, wij met de gratis shuttlebus, die stopte voor de camping, het Bryce National Park in. En nee nog steeds geen rotsen en alleen maar bomen, de moed begon langzaam te zakken. Zaten we dan aan de verkeerde kant van Bryce??? De bus ging ons als eerst brengen naar het Bryce point, echt warm was het niet en de bewolking nam ook steeds verder toe. Aangekomen bij het Bryce point stappen we de bus uit en lopen we een stuk over de parkeerplaats om bij het uitzichtpunt te komen en ja hoor, daar zijn ze dan eindelijk. De mooie roodzandkleurige stenen....wauw wat een uitzicht en wat een wereldwonderen zijn die rotsen zeg. Natuurlijk veel foto's gemaakt, de omgeving een beetje verkend en weer de bus in om naar het volgende punt te gaan. Helaas moesten we heel even op de bus wachten en tot onze verbazing begon het gewoon te sneeuwen. Hoe bedoel je van het ene uiterste, 40 graden in Death Valley, naar het andere uiterste. Maar goed verder naar het volgende punt en ook daar weer een schitterend uitzicht, waar we wel even voor moesten klimmen, maar het was het zeker waard. Als laatste punt zouden we naar het Sunrise point gaan. De kinderen waren al aardig moe van de reis en het vele lopen, dus besloten dat ik alleen naar beneden zou gaan om de Sunrise trail te gaan lopen. Dus daar ging ik hoor met camera's en een flesje water naar beneden. Een loop van ongeveer 6km (bleek achteraf). Maar wat ben ik blij dat ik het gedaan heb zeg, want wat een mooie plekken heb ik gezien. Ik weet in ieder geval wat ik in de toekomst meer ga doen, hiken!!! Want wat kom je dan op mooie plekken zeg.
Eenmaal klaar met de trail, die trouwens RIM trail heet, wie verzint zoiets ;-) terug met de bus naarde campground, waar Eddie en de kids lekker een filmpje zaten te kijken. Voor de rest nog even lekker relaxen een warme douche nemen en hop onze bedjes in.
De volgende dag was het tijd om te vertrekken naar Lake Powell, ook in die omgeving wilde we wat mooie natuurwonderen gaan bekijken, dus hup gaan. Weer zo'n goede 300 km voor de boeg. Aangekomen in Page, waar Lake Powell ligt, direct doorgereden naar de Antelope Canyon. Een smalle doorgang tussen de rotsen, wat enorm mooi zou moeten zijn. In het centrum van Page kwamen we er al snel achter hoe populair de Antelope was, want alles was uitverkocht, helaas! Tot een lieve verkoper ons vertelde dat er om 13:00 uur een groep vertrok waar nog plek voor was, maar dan moesten we snel daarheen, want daar ter plaatste moest alles geregeld en betaald worden. Het was inmiddels 12:35 uur, dus dat werd een uitdaging. Na een goede uitleg van de verkoper, kwamen we om 12:50 uur aan en konden we inderdaad nog mee met de tour. Hup met nog 8 andere mensen (waarvan 5 uit Iran, dus Ed had gelijk een klik, omdat die daar regelmatig kwam) op de achterkant van een jeep, waar ze twee banken hadden gemaakt en gaan naar de Antelope Canyon. Na een ritje van een kleine 15 minuutjes, kwamen we daar aan en ik kan er echt maar 1 woord voor verzinnen....waanzinnig!!! Weer zo'n mooi wonder van onze natuur. De tour duurde ongeveer 1,5 uur en daarin veel gehoord over de natuurwonderen en het onstaan ervan. Op zak met natuurlijk ook weer veel mooie foto's, op naar de campground, om ons daar voor 3 dagen te settelen.
De volgende dag stond Monument Valley op het programma, een ritje van een kleine 2 uur om de grote rotspartijen te bezichtigen. Met een tussenstop bij Horseshoe Bend en ookn hier wauw wat een uitzicht en wat een mooie kleuren. Verder rijdend naar Monument Valley, zagen we de monumenten hoor en ja weer wauw, kan het niet anders verwoorden.
Ook hier weer een tour geboekt in een jeep met een gids. Deze gids nam ons mee naar het ontstaan Monument Valley en de mensen die er toen leefden en waarvan er nog maar slechts 1 stam daar in Monument Valley leeft...de Najavo. De Najavo zijn een soort indianen met hun eigen taal en gewoonten. En wat mooi om hier een deel van te mogen hebben ontmoeten en ontdekken. Ook de kids waren erg onderde indruk. Ook om te zien hoe die stam op dit moment leeft, was voor de kids een goede leer, want nee die hebben geen electriciteit en nee die hebben dus geen tv en iPad. Ohhhh en regen, dat is voor hun een zegen, want er heerst een ernstig water tekort in Amerika, dus als er regen valt, zijn ze daar heel blij mee. Weer iets waardoor je toch anders gaat kijken naar onze mooie natuur. Na een tour van 2,5 uur, op een paard te hebben gezeten en heel veel te hebben geleerd, weer terug naar de campground en pffff wat waren we moe zeg. Wat een indrukken....
Voor nu ook wel weer genoeg, want tijdens het schrijven van dit verslag krijg ik te horen, dat mijn lieve vriendinnetje mama is geworden... Gefeliciteerd met jullie mooie gezinnetje...daar moet op gedronken worden, dus.....

Voor het volgende verslag staan de Grand Canyon en Las Vegas op de planning, dus weer genoeg om over te schrijven denk ik zo.