Dromen worden werkelijkheid!
Door: Edwin
Blijf op de hoogte en volg Edwin, Natasha, Sem & Fay
07 Mei 2016 | Verenigde Staten, Zion
Het is inmiddels alweer een paar dagen geleden dat we ons laatste reisverslag hebben geplaatst. Het klinkt misschien gek, maar we hebben gewoon geen kans gezien om de intussentijd een nieuw verslag te maken. We hadden het gewoon te druk, maken jullie je geen zorgen, druk met heeeeele leuke dingen ;-). Zoals in het vorige verslag te lezen was, waren we aangekomen in Sequoia. Na een goede nachtrust en s’morgens weer de heerlijke American Pancakes, zijn we afgereisd naar het National Park van Sequoia. Na een aantal km’s gereden te hebben kwamen we al snel in de bergen terecht, met zo’n 30km kronkelweggetjes en haarspeldbochten, er was werkelijk waar niet een paar meter recht. Maar de stuurkunsten werden wederom beloond, want we kwamen in een bos uit met gigantisch grote bomen, waaronder de grootste boom ter wereld, erg indrukwekkend en wat een mooie kleuren! Sem en Fay hebben weer heerlijke kunnen ravotten hier en waren weer flink met stokken en stenen in de weer. Al met al heeft dit bezoek toch al snel weer een gehele dag in beslag genomen, dus eenmaal terug op onze camping, hebben de kindjes nog even gepeeld in het badje en papa en mama even kunnen relaxen. Daarna was het tijd voor een heerlijke pizza bij de lokale pizzaboer, nog even fikkie stoken en megagrote marshmallows roosteren en slapen maar weer! De volgende dag stond er namelijk weer een rit van een dikke 400km op de agenda richting Death Valley. Onderweg kregen we berichten uit NL dat de A20 zo vast zou staan, nou hier was er geen sprake van file, sterker nog, je moest de auto’s op de kilometers lange rechte wegen door de woestijn zoeken. De contrasten met waar we vandaan kwamen waren enorm. Echt alleen zand om je heen en opletten dat je bezinetankie nog vol genoeg zit, want bewoonde wereld en pompstations waren ver te zoeken. Hoe dichter we bij Death Valley aankwamen hoe warmer het werd, de kindjes vonden het ritje toch wat lang duren, maar goed, papa en mama zeiden al “jongens volgens de TomTom is het nog tien minuten rijden”. Terwijl we dit zeiden, sloeg toch wel een beetje de twijfel toe, want er was nog geen leven te bekennen, tsja…. Nu weten we ook zeker waarom het ook Death Valley heet. Het werd warmer en warmer en de 10 minuten waren om toen we inderdaad op de weg zaten waar de camping aan moest zitten, maar ja, de camping zelf was nog nergens te bekennen, alleen zand en steenbergen. Nu moeten we bekennen dat we ook niet het huisnummer (campingnummer J) hadden, dus de camping kon overal langs deze weg zitten. Wij dus maar rijden en rijden en rijden, inmiddels was de 10minuten een half uur geworden, drie kwartier, een uur….. Leuk, maar de wegen zijn hier gemiddeld iets langer dan in NL, dus die kan zomaar 200km lang zijn. Maar goed, de kindjes verheugden zich op de camping met zwembad, maar hebben zich ondanks dat het lang duurde toch echt voorbeeldig gedragen. So cute, Sem zij zelfs, ach papa en mama, als jullie de camping echt niet kunnen vinden, laat dat zwembad dan maar hoor, dat is echt niet erg, hoe lief. Maarrrr natuurlijk geven papa en mama niet op en verzekerden dat we de camping zouden vinden. Langs deze weg nog even wat foto’s geschoten van schitterende grote zandduinen, maar oei wat was het heet zeg! Al met al hebben we toch de camping nog gevonden en konden de kindertjes lekker spatteren in het zwembad en wij even bijkomen van de lange rit. Oja, om niet te vergeten, Sem zwemt al de hele vakantie zonder problemen zonder bandjes/kurkjes en Fay doet haar eerste plasjes op de grote WC! Wat zijn we trots op ze!!!!!! S ’avonds nog een veel te grote hamburger met veel te veel friet en veel te veel drinken naar binnen gepropt en proberen te slapen met de airco op tien, want het was buiten ook s ’nachts niet te harden. De dag erna vol gas naar Zion, daar moest het wel weer wat koeler zijn. Wederom een rit van 460km langgerekte wegen. We konden dus wel flink het gas erop gooien, dus dat was lekker. Onderweg nog langs Las Vegas gereden, nee niet gestopt om te gokken, in Las Vegas staan we volgende week namelijk op een camping langs de strip J. Gaande de weg naar Zion werd de omgeving ook weer steeds mooier. De bekende roodkleurige bergen gaven aan dat we in de buurt van de Zion Canyon kwamen, wat een robuuste natuur, wederom geweldig! Aangekomen op de camping, ff bijkomen van de lange rit en een plons in het zwembad genomen. Gelukkig was hier de temperatuur weer aangenamer, zo rond de 25/26 graden met een heerlijk zonnetje. De volgende dag werd een hele spannende. We hebben een rondvlucht per helikopter over Zion Canyon weten te regelen, een droom van Eddie komt uit! In een helikopter meevliegen!!!!!! Whoowwwwww wat was dit waanzinnig gaaf zeg! We hadden geluk dat we met z’n vieren mee konden want de minimum leeftijd om mee te vliegen was drie jaar, dus Fay met haar bijna drie jaartjes mocht gewoon mee. We hebben echt waanzinnig genoten. Via de headsets konden we met elkaar en de piloot praten, Sem vond het ook helemaal geweldig. Fay in het begin ook, maar die werd op een gegeven moment steeds stiller en witter en is uiteindelijk in de vliegende heli bij mama op schoot in slaap gevallen, dus…….We hebben mooie foto’s en filmpjes gemaakt, waardoor we nog lang kunnen nagenieten van deze enorm waanzinnige ervaring! Na deze indrukken, snel even middageten bij de camper en hopsa met de shuttlebus naar Zion National Park. Het mooie is dat ze met shuttlebussen door het hele natuurgebied reden en dat we voor de camping konden opstappen. Gedurende de rit heb je vele haltes waar je kunt uitstappen en mooie wandelingen kunt maken door de geweldig steenrode en groene Zion Canyon. Erg indrukwekkend hoe hoog de door de rivier uitgesleten kloven zijn. Aangezien Fay het op een gegeven moment niet meer trok, zijn we na toch nog veel gezien te hebben teruggekeerd naar de camping, hebben we nog even heerlijk gezwommen en zijn we aan de spare ribs gegaan, uiteraard natuurlijk weer veel te veel…. Dat wordt afvallen en sporten als we terug zijn L, maar doet moest ik (Edwin) toch al ;-). Na al deze indrukken en buitenlucht van vandaag zullen we wel weer heerlijk slapen. Morgen een nieuwe dag, nieuwe indrukken. Dan zullen we afreizen naar Bryce Canyon, een rit van zo’n twee uurtjes. We hebben de route iets aangepast, we zouden namelijk eerst richting Lake Powell gaan en dan naar de Grand Canyon, maar bij nader inzien is het praktischer om Bryce Canyon te bezoeken en op een camping bij Bryce te gaan staan, om vervolgens drie nachten op de camping in Lake Powell te gaan staan zodat we van daaruit ook direct de Grand Canyon te kunnen verkennen.
Lieve mensen, het was weer een heel verhaal, maar we hadden dan ook wat in te halen en zoals gezegd, we wilden onze avonturen weer graag met jullie delen.
Tot het volgende reisverslag, deze zal sneller komen dan deze, als het internet het toelaat in ieder geval J. Het internet is hier niet zo best, dus als de foto’s er niet bij staan, dan volgen deze het eerst volgende reisverslag.